Kronika: Samogitia Magna

Przygotowane pod panowaniem władcy: Wikint.

sobota, 16. września Anno Domini 1423

Księstwo: Żmudź

Wiele razy słońce wzeszło po pamiętnych i dziwnych wydarzeniach w okolicy Orlego Gniazda, wiele spraw się w tym czasie jasnych stało a i sytuacja na świecie nieco się wyklarowała.
Gdy Zakon Krzyżacki w swej nienasyconości na pruskie kopalnie się połasił i zbrojnie przeciw sąsiadowi wystąpił to zdecydował książę w swej mądrości do krucjaty się przyłączyć, agresora do porządku przywołać i o porządek i pokój w Festina Lente się upomnieć. Mawiają księcia przyboczni, że pod nosem wciąż coś o „pax samogitica” szeptał, gdy umyślnych na Ruś Czarną i do innych władców posyłał.
A trzeba wam wiedzieć, że dobre to czasy dla Żmudzi były, oj dobre. Miasta się rozwijały, książę wciąż nowe inwestycje czynił w ich obronność, a otwarcie Książęcej Akademii Strzelców w Vorucie własną osobą zaszczycił.
Z sąsiadami, nie licząc niepokornego Zakonu, Żmudź zatargów nie miała, dlatego też kupcy bez przeszkód po kraju dobra wszelakie wozili.
Jednakże historia jak to historia, szybko zupełnie w inną stronę się obróciła, jedni sojusznicy okazali się sojusznikami nie być, wrogowie zaś zaczęli różne przyjazne gesty wykonywać. Byli tacy, co nadwyrężali okrutnie dane księciu i całej koalicji słowo, ale znaleźli się i tacy, co słowa nie dali, nic nie obiecywali, a obietnice spełnili. Złośliwi mogli by rzec, że książę Wikint czasami więcej na porażkach niźli na sukcesach zyskiwał. Nie zawsze swoich porażkach dodać należy, ale to inna historia. Żmudź jednak wciąż będąc na granicy głównych wydarzeń terytorium swe powiększała. Jedyne co wciąż księciu sen z powiek spędzało, to słabsze niż w sąsiednich księstwach obycie wojów z bitwą, co mogło się w walnej bitwie groźnym okazać. Szczęśliwym trafem liczba sąsiadów Żmudzi znacznie się w onych czasach powiększyła, co dawało szansę na nadrobienie owej luki. Szansy tej niestety wykorzystać się nie udało, gdyż
Zakon Krzyżacki stał się dobrym Żmudzi sąsiadem, a Ruś zgodnie ze swą nazwą personą czarną tej opowieści być się okazała i z nią to nam walczyć przyjdzie co ryzykowne jest wielce bo to lud bitny, liczny i dobrze uzbrojony, a i to przyznać musimy, że dowodzony sprawnie.